dimecres, 5 de maig del 2010

Trans Catalunya Dia 2

DSCN1124

La noche ha sido buena, los compañeros de habitación se han comportado: no ronquidos, no ventosidades,… solo Jonathan que no paraba de moverse y movía la litera. 6:30 i la claridad entra por la ventana. Veo la sombra de Xavi (“Llanero solitario”) que ya esta vestido de romano. 6:45. Las piernas no están del todo recuperadas, pero la inquietud de ver como responderán impiden el descanso. Desayuno a las 7:30. A las 8:00 bolsas en la furgo de soporte i en grupo de unos 15-20 iniciamos marcha. Joder que prisas!!!! En unos pocos kilómetros formamos un grupo de 5: Xavi-Llanero Solitario, Miquel-Pata Liebre, Xavi-Pata Liebre 2, Jonathan-Tranca i Nicolas (sin mote conocido, jeje). Miquel i Jonathan, después del “pique” del primer día liman asperezas pero vigilándose.

Las piernas empiezan a despertar con las primeras rampas de subida por asfalto. Buenas vistas. Ràpido descenso hasta Vallmanya, pero a traición una rampa de poco más de un kilometro con un desnivel para cagarse. Algunos ponemos pie a tierra en algún tramo. La rampa deja al penta-grupo en solitario en cabeza del grupo. No muy rápido pero sin tregua. Alguna parada para coger agua, alguna foto. QUE PAISAJES!!!!.

“Corre, Corre que nos pillan”, “pata-liebre”, que si “tranca por aqui”, que si foto por alla. Llegamos a las Torres de Fals. Un bonito paraje, Foto, un puñado de pasas-mágicas a la boca y vuelta a dar pedales con al cachondeo encima, “corre, corre que nos pillan”, en busqueda de Casa Paco (Sant Salvador de Guardiola) para comer. Con tanta prisa llegamos con 58 km a las 12:30 cuando el camarero está todavía desayunando. ¡Joder! ¡Si no nos hemos comido el bocata que nos han dado para desayunar! Cervecita esperando que sea las 13:00. A mitad de comida empiezan a llegar el resto de compañeros.

Panza llena, agua en el bidón, un poco de aceite a la cadena y vuelta a dar pedales. Pasamos por Castellbell i el Vilar i hasta Rellinars con continuos rompe piernas. Todos pensamos en la subida a l’Ordal. A la salida de Rellinars, Xavi-“Llanero solitario” y yo, sorprendemos a los de la furgo poniendo la paradeta de avituallamiento. Carai! que buenas están las nueces. Alguien me saca el mote de “inserta nueces” ;).

Empieza la subida al Ordal y Jonatan rompe cadena. En un minuto esta lista. La subida es constante y sin tregua. Xavi i Jonathan se adelantan poco a poco. Xavi-Pata-Liebre i Miquel se quedan a ritmo. Solo me queda aguantar. Intento no romper mi ritmo. El ultimo kilometro me pasan dos compañeros del grupo del dia anterior. Que ritmo!! Que màquinas!!! Luego me pasa Ada. Llego reventado. Suerte que en el bar, una cerveza me reanima.

Paravientos y bajada rápida por pista hasta MAtadepera, y luego por trialeras hasta Sabadell. De allí por asfalto a Cerdanyola, mi casa. Luego, por el pasillo hasta mi baño, levanto un pie, luego el otro y a la bañera con agua abundante... el resto no viene al caso jeje ;)

Total dia 121 km, y unos 3000 mdpa.

En total dos días con 245 km, entre pitos y flautas, y lo mejor, un montón de buenas sensaciones con buena gente.

Toda la información, con gráficas y tal en CICLOIDE

La Crónica del Francesc

La Crónica d'Ada

3 comentaris:

Ada Xinxó ha dit...

Ei Niko! Us vem atrapar perquè nosaltres sí que vem menjar-nos l'entrepà de l'esmorzar, jejeje.
Només un apunt, la pujada era la del l'Obac no la de l'Ordal!
Intento passar-te les fotos aquest vespre!

Unknown ha dit...

Ostres Ada,sort del apunt,pq estava flipan.Jaja No em sonava de res el nom i ja em temia que anava molt pajaro!
Jo crec q mes que lentrepa,el millor van ser els estiraments i el potaje recuperador a base de brides del dia avans XD

Niko ha dit...

Jeje, l'Ordal, una mica més i hi arribem..... jeje